“THE BERLIN CYCLE”

The series of paintings by Irakli Parjiani, entitled “The Berlin Cycle”, was made during 1989 and 1990, a year before the death of the artist. The cycle is the final stage of his art, and the pieces thereof including religious compositions, landscapes and abstractions unite all trends appearing earlier in his art. This was the time when the series of portraits and flowers, the illustrations to “Faust” by Goethe, “Odyssey” by Homer, to the poetry by Galaktion Tabidze, Georgian and German myths and fairy tales as well as the well-known compositions “Annunciation”, “Crucifixion”, “Adam and Eve”, the “Boat” cycle and “Abstractions” had already been made and when the Gospel had been copied and illustrated.

Like a plant that gathers its entire vital energy by the end of the seasonal cycle to appear in its full bloom, the “Berlin Cycle” crowns the art of Irakli Parjiani. It is a large-scale project with respect to the number of the paintings and the format thereof as well as in terms of its theme, concept, implementation and the concentration of emotion… It is the final stage of the artist’s stay in this world, his chance to apply his usual virtuosity to reveal his personal knowledge of the universe, his attitude and emotion thereto, a grand and closing manifestation of sharing his knowledge and experience. Those works seem to suggest the conscious anticipation of the artist’s possible transcendence to the next world.

That is why any message conveyed by those pictures is at the peak of emotional strain, on the verge of the being and the nonbeing. The ground of the pictures is the light “space” embracing bodies and things like the water embraces the objects reflected therein making them lose their weight, their tangibility and concreteness. The artist, showing the “face” of an object, yet has, at the same time, his doubts about the material actuality thereof. As for the texture, the surface of the pictures also resembles the riffles on water. The space is structured by means of the “flows” of light, of luminous “objects” reflected therein, whose corporality makes the impression of precious crystals. That is, the artist paints some other “matter” thus moving from the world of physical “objects” to the one of “ideas” and transmitting it by means of religious themes applying the luminous, festive spectacle in order to proclaim the superiority of another world.

ბერლინის ციკლი

ირაკლი ფარჯიანის ფერწერული სამუშევრების სერია, სახელწოდებით ,,ბერლინის ციკლი’’ 1989-1990 წლებში შეიქმნა, ბერლინში, მსატვრის გარდაცვალებამდე ერთი წლით ადრე. ეს ციკლი მხატვრის შემოქმედების ფინალური ეტაპია და ნამუშევრები, რელიგიური კონპოზიციების, ლანდშაფტების და აბსტრაქციების სახით, მის შემოქმედებაში მანამდე არსებულ ყველა ნაკადს აერთიანებს. ამ დროს უკვე შექმნილია პორტრეტების და ყვავილების სერია, გოეთეს ,,ფაუსტის’’, ჰომეროსის ,,ოდისევსის’’, ქართული და გერმანული მითების ზღაპრების, გალაქტიონ ტაბიძის პოეზიის ილუსტრაციები, ,,ხარების’’, ,,ჯვარცმის’’, ,,ადამ და ევას’’ ცნობილი კომპოზიციები, ,,ნავების’’ ციკლი, ,,აბტრაქციები’’, გადაწერილი და დასურათებულია სახარება.

როგორც მცენარე იკრებს, სეზონური ციკლის ბოლოს, სასიცოცხლო ენერგიას და ყვავილებით ირთვება, ასევე გვირგვინდება ,,ბერლინის ციკლით’’ ირაკლი ფარჯიანის შემოქმედება. მაშტაბური პროექტია, არა ხმოლოდ სურათების რაოდენობით, ფორმატით, არამედ თემით, კონცეფციით, შესრულებით, ემოციის კონცენტრაციით…ამ სამყაროში მხატვრის ყოფნის ფინალური ეტაპია, სამყაროს შესახებ მისი პერსონალური ცოდნის, დამოკიდებულების, ემოციის გამოვლენის შესაძლებლობაა მისთვის დამახასიათებელი ვირტუოზული შესრულებით. ცოდნის და გამოცდილების გაზიარების საზეიმო და დასკვნითი მანიფესტაციაა. ამ ნამუშევრებში, მათი ავტორის სხვა სამყაროში შესაძლო გადანაცვლების თითქოსდა გაცნობიერებული მოლოდინიც იგრძნობა. ალბათ ამიტომაა, რომ ყველაფერი, რაც ამ სურათებშია გადმოცემული, ემოციური დაძაბულობის პიკზეა, არსებობა-არარსებობის ზღვარზეა. სურათების არა სინათლის ,,სივრცეა’’, რომელიც ისე მოიცავს სხეულებსა და საგნებს როგორც წყალი მასში არეკლილ ობიექტებს და წონას, მატერიალურობას და კონკრეტულობას უკარგავს მათ. მხატვარი, ერთდროულად, ობიექტის ,,სახესაც’’ აფიქსირებს და ამავე დროს მის მატერიალურ რეალურობაში ეჭვი შეაქვს. ფაქტურულადაც, სურათის სიბრტყე წყლის ზედაპირის ვიბრირების მსგავსია. სივრცე სინათლის ,,დინებათაა’’ კონსტრუირებული, მასში არეკლილი მანათობელი ,,ობიექტები’’, რომელთა სხეულებრიობა ძვირფასი კრისტალის შთაბეჭდილებას იწვევს. ანუ სხვა ,,მატერიას’’ ხატავს, ფიზიკური ,,ობიექტების’’ სამყაროდან ,,იდეების’’ სამყაროში გადადის, რომლის ტრანსლირებას რელიგიული თემით ახორციელებს. თითქოს ამ მანათობელი, საზეიმო სანახაობით სხვა სამყაროს უპირატესობას გვამცნობს.